Pogadanka w sprawie leczenia

Za dwa tygodnie matura, a ja już nie mogę patrzeć na zbiory zadań z matmy. Wymyślam sobie różne zadania: czytam, sprzątam w swoim pokoju, „rozplanowuję” pracę… ostatnio zaczęłam nawet robić pranie, w końcu wszystko lepsze niż liczenie.

Stoję sobie w miejscu od kilku miesięcy i czekam, aż będę mogła ruszyć. Czas po maturze jawi się jako ten, w którym znowu będzie można żyć. Bo teraz niczego nie można robić, przecież matura zaraz. W zdawaniu matury najtrudniejsze jest czekanie na nią. Bardzo chciałam tę sprawę bagatelizować i nie dać się wciągnąć w ogólny popłoch, ale mi się nie udało. Od dwóch miesięcy mam objawy depresji i coraz mniej do powiedzenia. Przestałam czytać, pisać, dyskutować, interesować się- teraz liczę, arkusz za arkuszem, z rozszerzonej matmy to nawet na 60% daję radę, sukces. Śpię tyle co kot, bo jak nie śpię, to się uczę, a jak się nie uczę, to mam takie wyrzuty sumienia, że wolę spać. Albo prasować.

Do tego dochodzi dorastanie. Chodzi mi o przeżywanie tego momentu, w którym trzeba sobie uświadomić, że łatwo to już raczej nie będzie. Pewnie, życie jest wspaniałe i nie mogę się go całego doczekać, ale nadal zdarza mi się budzić w nocy i bardzo potrzebować kogokolwiek, kto pobyłby sobie razem ze mną ciepłym, żywym człowiekiem.

Tak sobie piszę, bo już nikt mnie za bardzo nie chce słuchać. Gadam przecież o tym wszystkim na lewo i prawo, a wiadomo, że wyolbrzymiam. Jutro zobaczę trochę słońca, trochę ludzi i mi przejdzie.

Czytam „Sektę egoistów” Schmitt’a, odpręża, nie wymaga za dużo.

Czekam na koniec maja i jakieś ciekawsze wyzwania.

La única diferencia entre un loco y yo, es que yo no estoy loco.

(Jedyna różnica pomiędzy szaleńcem a mną jest taka, że ja nie jestem szaleńcem.)

Salvador Dali

***

Trzeba przestać się nad sobą użalać i wziąć się do roboty. Zmiany najlepiej zaczynać od teraz i bezwzględnie.

(No i nie bierzcie sobie mnie za bardzo do serca, bo ja sobie Was do serca nie biorę)

Z poważaniem,

Szaleniec